Bora GİRGİN Yazdı

YARINLARDA DA YAŞAYABİLMEK
İnsanın kendi muhasebesini yapmasının önemini kavramayanımız yoktur. Malumunuz insanoğlu olarak yaşadıklarımızdan, yaptıklarımızdan dersler çıkarırız kendimize. Zamanın bize verdiklerini ve aldıklarını kıyasladığımızda avucumuz içerisinde bir tutam beyaz saçtan fazlası varsa kendimizi şanslı saymanın yeridir çünkü, artık dünya denen gezegende yaş 70’i bulmuştur. Artık yeryüzünde hemen hemen tadılmadık tat, görülmedik yer ve yaşanmadık anların hiçbir kıymeti kalmamıştır. Çünkü artık dünyadan gitme zamanı çoktan gelmiştir. Bir hüzün dağılmaya başlamıştır, yıpranmış kalplere ve artık yaşananlardan üzülmenin ya da huzurla, yaşamın kalanında o marjinal hazzı duymanın zamanıdır.
Önce insan kendinden başlar üzülmeye, sonra eşinden, çocuklarından, akrabalarından, komşularından, şehrinden, toprağından kopmak zor gelir. Ama üzülmesi kayboluşuna veya yitirdiklerine değildir. Yapamadıklarına ve yaşatamadıklarınadır. Kendinden sonrakileri huzurlu bir yuva, ev, evlat, şehir, toplum bırakamadıklarınadır.
İhtiyarlık yaşam evresinin anlamlandığı son duraktır. Bu yüzden ihtiyarlıkta tecrübe vardır. Heyecan ve dinamizm ise gençliklerinde kalmıştır. Bir gelecek hazırlayacak takatleri olmasa da, iyi bir yol haritası için mutlaka anlatacakları vardır. Yıllar geçip de ihtiyarladığımızda, dünyada zamanımızın azaldığını hissettiğimizde bir pişmanlık duyuyorsak bunun tek nedeni geriye bizi hatırlatacak birkaç dost meclisi sohbetinden ve eşimize ve çocuklarımıza bıraktığımız yasla geçirilen sayılı birkaç günden başka bir şey olmamasındandır.
Bizler de tüm canlılar gibi ölümlüyüz. Gelip geçiciyiz bu dünyada. Bedenimiz 100 yıl yaşamaya razı olmasa da yaşam , insan yaşamak istiyor, öldükten sonra! Bugün geçmişin tozlu sayfalarından kurtulup, adını bugünlere, hatta yarınlara yazmayı başaranları hayranlıkla izlemekten başka yapılabilecek bir şey varsa o da onların yolundan gitmektir. Hep böyle olmamış mıdır?
Din elçilerinden, yöneticilere, yazarlardan bilim adamına vb. hepsi yalnız bir şeyin peşindeydi o da “yarına kalabilmek”. Hepsi ardında kitaplar, medeniyetler, buluşlar, icatlar bıraktı. Hala birileri, bir yerlerde bunun sancılarıyla yaşıyor.
Bizler neden bu gayretin içerisinde olmayalım? Neden Cumhuriyet tarihinin 100 yılında süper güç olma şansını tanımayalım? Neden unutulalım? Neden bu ülkenin kaderinde bir dönüm noktası olmayalım? Çok mu zor? Asla! Zor olan sadece kendi tembelliğimizi, çevremizin tembelliğini ve ulusal ya da diğer ifadeyle milli tembelliğimizin üstesinden gelmek!
Ben kendimden sonrakilere; İnisiyatif Ailesine, bir eser bırakamasam bile gerçekleşecek bir projenin başlangıcını bırakmak isterim! Ufkumuz var daha da yükselecek, gücümüz ve gençliğimiz var daha da serpilecek! Düşünüşlerimiz var, birlikteliğin verdiği güç var yolumuza ışık saçacak! Zor değil, inanın hiç zor değil! Örnekleri çok var. Bakın milletin tarihine! O dönemin kısıtlı imkanlarıyla yapanları bir düşünün!
Tek engelimiz başaracağımıza inanmamak! Eğer gelecekte de hala bu endişeyi taşıyacak arkadaşlarımız varsa bugün kendi yoluna yönelsin! İnisiyatif sahibi olmak başkalarının başaramazsın dediklerini başarmaktır. Bu ailenin mensubu olmak azme dört elle sarılmaktır. Bu aile mensubu olmak; ödevlerini ve görevlerini bilmek ve kendini geliştirmektir.
Kimsenin faydasının kimseye dokunmayacağına inandığımız bir dönem içerisinde olduğumuzu ifade ediyorlar. Çok yanılıyorlar! Ailenin bir üyesini bırakın, bu ülkenin en ücra ucunda bir kişinin kendine kattıkları bile medeniyetin inşasına, süper gücün inşasına konulmuş bir tuğladır.
Bu topraklardan gidecek değiliz! Ya da sömürge olup, milletin kaderini ve zenginliğini başka milletlere devredecek değiliz. Ama bir gerçeği bu ülkenin tarihine kazıyacağız ve insanlara unutturmayacağız: İnisiyatif Projesi’ni! Yani "Yarınlara kalabilmeyi"