Betin Gönenç Yazıyor

Mağdur Durumdayım…

Bu yazıyı yazmaya ciddi gerekçelerim var! Annecim mağdur durumdayım.

Az önce cep telefonumu annem aradı, açtım.

“Betin beni sen mi aradın?”

“Yok anneciğim ben aramadım…” (Arasam da ulaşamam ki zaten genelde…Ya kapalıdır cep telefonun, ya çalar çalar açmazsın. Ya otobüsteydim dersin, ya yanına almamışsındır, ya sesi kısık kalmıştır ya da çekmiyordur.)

“Ama cevapsız arama vardı?”

“Annecim her cevapsız araman ben olamam ki!” (Neden direk beni arıyorsun ki???)

“Neyse o zaman bye bye…”

“Dur kapatma! Ben iyiyim. Nezleydim ya, geçti sayılır. İyiyim, iyileştim. Her şey yo…” diyecektim ki; çat kapattı. Bu son telefon olayımız…

Dedim ya, bu yazıyı yazmak için ciddi gerekçelerim var diye… Bundan 3-4 yıl önce annem bir gün bana dedi ki;

“Benim telefonun sürekli Abidin’i arıyor.” (Abidin annemin öğrencisi mi ne?)

“İmkanı yok. Yani bir telefon durup dururken Abidin’i arar mı?”

Bugüne kadar çok bozulan, arıza çıkaran cep telefonum oldu ama, hiç alfabetik sırayla kayda aldığı numaraların en başındaki, isminin A harfiyle başlama talihsizliğine sahip Abü diye kaydettiğim abimi aramadı cep telefonum durup dururken.

“Annecim dedim aslında bu telefonların kilit sistemi var. Kilitliyorsun sen o kilidi açmadan telefon kendi başına hiçbir işlem yapamıyor.”

Ama annem tuş kilidi olayına sıcak bakmayınca ben de kendimi A harfiyle rehberin en başına kaydettim ki telefonun canı “A” harfinden birilerini aramak isterse Abidin’i değil, beni arasın diye…

Bir de tabii kendimi en başa kaydettim ya,  böylece annemin olur olmaz aramalarının yanında bir de boş kısa mesajlarına maruz kaldım. Gerçi o baya zor oluyordur. Telefon kendi kendine mesaj menüsünü buluyor ve  bana boş mesaj gönderebiliyordu. Pek de teknolojik olmayan bu telefonun bana operatörden çok mesaj göndermesine nice sonraları alıştım.

Ve tam alıştım ki; annemin telefonunun bataryası dayanamadı, yeni bir telefon aldık. Ki bu telefon otomatik olarak tuş kilit sistemine geçiyordu. Bir gün annemle dışarıda buluşacağız, arıyorum, açıyor, ardından arama anında kapatılıyor. Anlayamadım… Belki onbeş defa aradım ve cevaplanan her çağrım anında yüzüme kapatıldı. Bunu da sonradan anladım ki anneciğim her çağrı geldiğinde önce tuş kilidini açıyormuş. Sonra da telefonu cevaplayacakmış. Mantıklı tabi… Bir de o gün bana “Neden suratıma kapatıyorsun?” diye kızdı. Dediğim gibi çok mağdurum…

Gerçi inanılmaz zeki, inatçı ve mücadeleci bulduğum annemin otuz beş yaşındayken, ameliyatın bile çözüm yolu olmadığı görme merkezinde bir leke olarak beliren bir hastalığa yakalandığını, bunun için  baktığı yeri göremediğini, doktorunun “annenizin yerinde bir başkası olsaydı, bir köşede otururdu” dediğini, sonuçta yüzde beş bir oranla gördüğünü, bu oranın da hipermetrop, astigmat ve miyop gibi göz kusurlarıyla daha da azaldığını, bu yüzden diğer duyularının da etkilendiğini söylememe gerek yok! Çünkü o bunların hiç birini önemsemiyor kendi havasında… Herkes mağduriyetimi bilsin yeter…